Wat is het verschil tussen een goede kok en een zeer goede kok?

De vraag en het antwoord hebben de laatste weken mijn wegen meerdere keren gekruist.

• Een goede kok kent veel lekkere recepten, zoekt de plaats waar hij de goede ingrediënten kan vinden, en maakt het gerecht heel lekker klaar.
• Een zeer goede kok komt in een keuken, kijkt welke ingrediënten en installaties er zijn, en maakt er iets lekker mee.

Waarom heeft de tweede kok een hoger niveau van expertise? Omdat hij een generator van recepten is. Hij heeft een diepere kennis over wat samen gaat, hoe voedingsstoffen reageren enz… (ik ben zelf geen kok
;-). Bref, wat men vandaag Diep Meesterschap noemt of Deep Smarts.

Dit verhaal heeft meerdere moralen

• Als we kennis vastleggen van een expert, dan kijken we niet alleen naar de recepten die de expert heeft, maar zoeken ook we naar de zgn. generatieve principes die de expert gebruikt.
• Als professionals in Kennismanagement zijn we vaak (interne) consultants. De goede kok zal proberen zijn recepten toe te passen. Dat betekent dat aan de klant gevraagd wordt zich aan te passen aan de recepten o.a. nieuwe terminologie, methodes e.d. Dat roept dan soms weerstand op, en men heeft dan ook behoefte aan een uitgesproken change programma.
  De meesterkok daarentegen kijkt eerst naar het goede dat er al aanwezig is, en probeert dat te versterken en te verspreiden. Hij past zijn terminologie aan, aan de reeds aanwezige. Hij zoekt naar die plaatsen waar er al veranderingsbereidheid is, en helpt die mensen met net dat stuk terminologie en methode die ontbreekt. Hij let er op dat er voldoende dosering is om vooruit te kunnen, maar ook niet te veel om geen mentale overbelasting te creëren. Hij focust zich op het leervermogen van de organisatie, niet op de externe methode.
  Anders gezegd: toepassen of aanpassen?

Dit thema doet me ook denken aan een oud gezegde: je herkent de meester aan de kwaliteit van zijn werktuigen, maar hij kan ook met minder goede werktuigen resultaat halen.