Er was eens (echt gebeurd :) een Belgische productieonderneming met verschillende regionale productievestigingen. De centrale veiligheidsafdeling in Brussel stuurde regelmatig aangepaste veiligheidsprocedures naar die regionale vestigingen.
Hoe denk je dat die werden onthaald in die regionale vestigingen ?
Juist: "Wat weten zij in Brussel hoe het er bij ons aan toegaat?" "Bij ons is het anders" "We hebben andere katten te geselen" of het blijft gewoon in de post steken... Ik noem dat mentale afstotingsverschijnselen. Of in het managees: NIH - Not Invented Here.
Toen veranderde de onderneming het geweer van schouder. Veel van die procedureaanpassingen waren immers het gevolg van veiligheidsincidenten. Toen besloot men niet de oplossing door te sturen, maar een beschrijving van het incident, met de vraag om dit op het werkoverleg te bespreken: welke preventieve maatregelen stellen jullie voor? Stellen jullie wijzigingen aan de veiligheidsprocedures voor? De antwoorden worden aan andere vestigingen doorgestuurd zodat men van elkaar kan leren, en de centrale veiligheidsafdeling houdt de pen om "the best of" oplossing te maken.
Hoe denk je dat dit onthaald wordt in de regionale vestigingen ?
Inderdaad, de acceptatie is veel groter omdat mensen zelf de oplossing bedenken. Er speelt ook een fierheid mee om zich niet te laten kennen aan de andere vestigingen door minder goede oplossingen voor te stellen. De lokale en de centrale veiligheidscoördinatoren werden zo in de eerste plaats de facilitatoren van lerende dialogen.
En dit is een kernboodschap in Kennismanagement: kennis vloeit en groeit via lerende dialogen in teams en lerende netwerken. Documenten zijn een belangrijke ondersteuning van de dialoog, maar kennisoverdracht is niet het uitwisselen van documenten.
Laatste reacties